"Uzun İnce Bir Yoldayım" türküsü, Sivas yöresine ait olup, Aşık Veysel tarafından yazılmış ve derlenmiştir. Bu türkü, Aşık Veysel'in hayatının belki de en önemli gecesini anlatır. Sakin bir köy yaşamı süren Aşık Veysel, o gece eşiyle son kez aynı yatağa baş koymuştur. Nedeni ise eşinin onu sevgilisi için terk edecek olmasıdır.

Eşi, gecenin ilerleyen saatlerinde sevgilisinin attığı taşı duyar ve Aşık Veysel'in uyuduğunu zannederek kalkar. Önceden hazırladığı bohçayı alır ve ayakkabılarını giyer. Bahçede bekleyen sevgilisinin yanına gider ve kaçarlar. Kadın, gecenin zifiri karanlığında ayakkabısının içinde hissettiği bir şeyden rahatsız olur ama durmaz. Anadolu'nun ücra bir köşesinde böyle bir durum, törelerin gerektirdiği gibi cezalandırılmalıdır ve sonucu da ölümdür. Belli bir mesafe uzaklaştıktan sonra dinlenmek için durduklarında kadın ayakkabılarını çıkarır ve içinde bir tomar para bulur. Kadın, kocasının her şeyin farkında olduğunu anlar.

Aşık Veysel, eşinin gideceğini bile bile, "Bu kadın bana ömrü boyunca aş yaptı, boğazımdan geçen her lokmada hakkı var, çamaşırımı yıkadı, namerde muhtaç etmedi" diyerek parasını ayakkabısının içine koymuştur. Yoksul bir köylü olan Aşık Veysel, tüm parasını kendisini terk eden kadının ayakkabılarına koymuştur. Eşinin bu gidişi, Aşık Veysel'in arkasında yaktığı bu güzel türküyü bizlere bırakmasına vesile olmuştur. İnsanların acılarını en kolay anlatma şekli müziktir. Aşık Veysel de bu olayın üzerine "Uzun İnce Bir Yoldayım" türküsünü eşine ithafen yazmıştır.

"Uzun İnce Bir Yoldayım" türküsü, günümüze kadar gelmiş ve halen dinlenen en güzel türküler arasında yer alır. Birçok müzisyenin bağlama gibi müzik aletlerini çalmayı öğrenirken ilk çaldıkları türküler arasındadır.

Türkünün notaları şu şekildedir:

Bu türkü, Aşık Veysel'in eşinin yaşadığı zorlu yolculuğu ve kendisinin bu olay karşısındaki duygularını dile getirir.